NU is echt het beste moment om te beginnen met afvallen

Herken je jezelf in een van deze gedachtes?

• Morgen begin ik echt.
• Als het wat rustiger is op mijn werk, dan begin ik met afvallen. 
• Ik wil gezien worden om wie ik ben, niet om hoe ik eruit zie. 
• Ze accepteren mij maar zoals ik ben. 
• Ik verdien het om iets lekkers te mogen eten, ik heb het al zwaar genoeg. 
• Als ik ook al niks lekkers meer mag eten, is er niks meer aan.
• Ik begin na de vakantie wel. 
• Er is al zoveel stress in mijn leven, ik heb het nodig om te mogen snoepen. 
• Ik heb het al zo vaak geprobeerd, nu zal het echt wel niet anders gaan.  

Het zijn zo een aantal gedachtes die veelvuldig voorkomen bij mensen graag zouden willen afvallen. Ik heb ze allemaal ook gehad en herken ze dus ook van mijzelf. Al deze gedachtes hebben een ding met elkaar gemeen: ze zijn defensief en afwerend opgesteld. Naar de mensen om je heen, maar vooral naar jezelf. Gedachtes waarmee je jouw verlangen af te vallen eigenlijk alleen maar dieper weg stopt, waardoor dit verlangen nog onbereikbaarder wordt.

Stop met excuses voor jezelf te maken en ontdek dat NU echt het moment is om te beginnen met afvallen.

Gedachtes als deze lijken samen een vicieuze cirkel te vormen die niet te doorbreken is. Niets is minder waar. De enige echter die dat kan doen, ben jezelf. Hoe je dat doet? Door resoluut de keus te maken dat je het waard bent goed voor jezelf te zorgen. Een keus die je maakt vanuit liefde voor en acceptatie van jezelf. Met als gevolg dat je stopt met jezelf te bekritiseren om je gewicht en figuur, je mild bent over hoe het zover heeft kunnen komen en tegelijkertijd ook sterk de behoefte voelt het vanaf nu anders te gaan doen. Veroordeel jezelf niet om hoe zwaar je geworden bent! Die veroordeling zal je namelijk belemmeren in je wens af te vallen.

Start met afvallen omdat je van jezelf houdt of wilt leren van jezelf te houden. 

Zo beginnen met afvallen vraag een zekere mate van onafhankelijkheid en eigenheid. Laat het een proces zijn dat je aangaat voor jezelf, ongeacht wat anderen ervan vinden. En laat liefde hierin leidend zijn. Omdat liefde zorgt voor zachtheid en verzachting en onontbeerlijk is, wil je werkelijk een blijvende verandering tot stand brengen.

En onthoud daarbij goed dat iedere kilo gewichtsverlies een geweldige prestatie is! Streef niet het onmogelijke na door jezelf een catwalklijf tot doel te stellen, maar houd het realistisch.

Iedere kilo gewichtsverlies geeft fysiek en emotioneel een enorme positieve impuls. 

Dit weekend las ik in de Volkskrant een goed artikel over een Rotterdamse obesitaskliniek. Daarin zei Liesbeth van Rossum, een van de oprichters, onder meer het volgende: "Praktisch iedereen kan afvallen met een laagcalorisch dieet, maar ook bijna iedereen komt daarna weer aan. Een dieet is een kuur, overgewicht bestrijd je niet met kuren, maar met een langetermijnoplossing. Bij de meerderheid van de mensen is de oorzaak van overgewicht een combinatie van leefstijl - ongezond eten, te weinig bewegen, te weinig slaap en stress - en andere bijdragende factoren - zoals het gebruik van bepaalde medicatie of levensomstandigheden. Als je al die zaken kunt achterhalen, kun je iemand voor de lange duur helpen. Waarbij het echt in de kleine dingen zit. Wereldschokkend zijn de behandelingen niet. Juist niet." 

Die kleine stappen op weg naar een gezonder gewicht, ik help je er graag bij als je het idee hebt daarbij steun te kunnen gebruiken. Een eerste stap er naartoe kan de mini inspiratiecursus Afvallen met Deugden zijn die ik heb ontwikkeld. Een cursus van 6 weken, waarin je elke week 1 mailtje ontvangt met daarin onder meer een opdracht. En die je bewust laat worden van een hartewens van jou, of die nu fysiek is of anders, en je helpt om daar stappen in te zetten. Lekker in je vel zitten gaat namelijk over zoveel meer dan je gewicht, het gaat ook over ruimte voor jezelf innemen, dingen doen waar je blij van wordt en keuzes durven maken die passen bij jou. Elke stap op weg daar naartoe, hoe ogenschijnlijk klein ook, is de inspanning waard! 

P.S. Wil je meer weten over de mogelijkheden persoonlijk begeleid te worden door mij? Neem dan contact met mij op om vrijblijvend een kennismakingsgesprek te plannen.

Blootgeven

Zelden heb ik mij in mijn leven zo vrij gevoeld als toen ik naakt voor de camera stond. Ik genoot van dat gevoel, had plezier en bubbelde en bruiste als een pas geopende fles champagne. Voor het eerst in 45 jaar durf ik te zeggen dat ik trots ben op mijn lijf. Een lijf waarmee ik de catwalk niet zal halen. But damn girl, you're looking good! 

In nog geen half uur tijd schoot de fotograaf Stef Nagel meer dan 200 foto's op de dag dat ik naar Amsterdam ging voor de fotoshoot. Ruim een week daarvoor had ik gereageerd op een oproepje van Rianne Klazinga dat ik via Facebook voorbij zag komen. En waarin ze op zoek was naar vrouwen met lef die zich durfden bloot te geven. Ik trok de stoute schoenen aan en schreef haar de volgende mail.

Beste Rianne,

Zojuist las ik je oproep voor vrijdag 26 februari a.s. voor iemand 'die zichzelf bloot durft te geven'.

Met toch enige kriebel in mijn buik mail ik je. Reden dat ik het doe, is dat ik ooit eens gedacht heb dat ik na mijn afvallen wel een naaktfoto zou willen laten maken. Het is er nog nooit van gekomen.

In de zomer van 2014 woog ik op mijn zwaarst ooit: bijna 100 kilo. Nu weeg ik rond de 77 kilo en ben ik volgens de BMI index nog steeds te zwaar, maar voel ik mij ondertussen onwijs trots op mijn lijf. En veel belangrijker, heb ik van mijzelf en mijn lijf (met al haar oneffenheden ;-)) leren houden.
Ik begeleid nu vrouwen bij afvallen middels een door mijzelf ontwikkelde methode.

Enkele foto's van mij vind je op mijn website en daar kun je ook mijn verhaal lezen.

Succes met het maken van je keuze!

Hartelijke groet,

Heleen Hoppesteyn

Nog één plekje over! 
"Ach, ik zal er wel niets op horen", dacht ik nog toen ik 'm verstuurd had. En ik weerhield me ervan het alvast te bespreken met mijn man. Het bleef enkele dagen stil, totdat ik op een avond, vlak voor het sporten, een mailtje ontving. "Ik heb nog één plekje over en als je wilt is die voor jou", schreef Rianne. De kriebel was weer volop terug in mijn lijf. "Wil je even lachen?" vroeg ik aan mijn man en ik vertelde hem van de mogelijkheid van de naaktshoot. Hij reageerde uitermate relaxed en gaf me alle ruimte om te doen wat ik wilde. Ik benutte het sporten om er over na te denken, appte er nog eens met iemand over en besloot de stap te wagen en het avontuur aan te gaan. Want zeg nu zelf, hoe vaak krijg je zo'n kans?

Voorbereiding
Goed voorbereid ging ik die bewuste vrijdag op pad. Ik had van Rianne een mail gekregen met duidelijke instructies, waaronder die om de dagen voor de shoot geen strak ondergoed meer te dragen. Maar ik bereidde me ook mentaal voor. Want ik kon nu wel zo mooi roepen dat ik trots ben op mijn lijf, maar zou het me lukken om dicht bij mijzelf te blijven tijdens de shoot? Daar was ik eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar.

Veroordelende blik 
En zoals altijd als ik ergens mee aan het stoeien ben, pak ik er de deugdenkaarten bij. Want, zo had ik inmiddels voor mezelf al wel bepaald, ik kan op twee manieren naar mezelf kijken. Met een veroordelende blik of met een liefdevolle blik. Als ik vanuit veroordeling naar mezelf kijk, zie ik mijn dikke benen, billen en lelijke knieën, de cellulitis en mijn buikje. Maar kijk ik met zachte en milde ogen naar mezelf, dan word ik mij opeens bewust van hele andere dingen!

Liefdevolle blik 
Dan zie ik de kracht van mijn benen die mij al 45 jaar dragen. Zie ik de liefde die ik via mijn borsten aan mijn dochtertje heb gegeven door haar drieëneenhalf jaar te voeden. Zie ik de schoonheid van mijn handen, waarmee ik kan creëren en liefhebben. En ben ik onder de indruk van de flexibiliteit van mijn buik die zo prachtig is teruggeveerd na mijn zwangerschap. Zo naar mijn eigen lijf kijken voelt zoveel beter! 

Dat ben ik! 
En ik formuleerde voor mezelf een mantra, een bemoediging die ik op een kaartje schreef en in mijn tas stopte. Daarop schreef ik: "Ik ben een liefdevolle & moedige vrouw, die leeft vanuit een krachtige verbinding tussen hart, hoofd en lijf. Dat ben ik!" En met al deze voorbereidingen werd de fotoshoot een feestje! Eentje waar ik in de watten werd gelegd door Astrid, een fijne visagiste en die samen met Rianne en Stef en daarnaast nog een videovakvrouw, een warme en uitnodigende sfeer neerzette waarbij ik mij prettig voelde. 

Verhullen 
Bijzonder genoeg vond ik het videofilmpje in kleding dat na de shoot werd opgenomen, veruit het lastigste om te doen. Opeens was ik me weer bewust van randjes, rolletjes en oneffenheden. Bloot is in dat opzicht bevrijdend, er valt niets meer te verhullen. "Een nieuwe loopbaan is geboren", grapte ik dan ook tijdens de shoot. 

Een vrouw op missie 
Schrijvend aan dit blog en in de wetenschap dat deze week het filmpje online gaat en de foto verschijnt in Vrouw van De Telegraaf, stuitte ik op een mooi citaat van Kristin Neff, onderzoekster en schrijfster naar zelfcompassie: "Sleutelen aan je persoonlijkheid of gedrag mag altijd. Maar doe het omdat je om jezelf geeft, niet omdat je jezelf slecht vindt." En dat geeft precies weer hoe mijn avontuur rondom afvallen in de zomer van 2014 is begonnen. Het startte met liefde voor mezelf en die liefde gaf me vleugels vol te houden. En daarmee heb ik tegelijkertijd een boodschap voor alle vrouwen die worstelen met hun gewicht: 

Houd van je lijf zoals het is. Kijk door de imperfecties heen en zie de schoonheid van je lichaam. En houd van jezelf. Goed voor jezelf zorgen wordt zo veel eenvoudiger. Je bent het waard!

♥♥♥

Wil je zelf ook graag afvallen en heb je al van alles geprobeerd? Maak dan eens kennis met de door mij ontwikkelde methode Afvallen met Deugden door de mini inspiratiecursus te volgen. Zes weken lang ontvang je een keer per week een mail met daarin telkens ook een opdracht. Voor slechts 19,95 stuur ik je de mini-inspiratiecursus graag toe! Je aanmelden gaat heel eenvoudig door mij te mailen via het contactformulier van mijn site. Ik stuur je dan per ommegaande het eerste deel, samen met de factuur, toe.

 

"En daar denk je een zaal mee vol te krijgen?"

Die prikkelende vraag werd mij onlangs gesteld tijdens een ontmoeting waarin we onder meer spraken over het verwezenlijken van dromen en ik net verteld had dat ik een eventuele presentatie voor een grote zaal als thema 'Liefdevol leven' zou geven. En ik moet je eerlijk zeggen dat die vraag allerlei emoties bij mij opriep: irritatie, onzekerheid, de wens op te staan van het tafeltje en weg te lopen. Een gevoel van kwetsbaarheid overviel mij. 'Waar haalt diegene het lef vandaan om zo onzorgvuldig met mijn droom om te springen' flitste het door mijn hoofd. Weerstand biedend aan al die rondtollende emoties bleef ik zitten en ging het gesprek aan. Een gesprek waarin ik mijn kwetsbaarheid durfde te tonen en van daaruit weer verbinding met de ander kon maken. En oprecht kon zien dat diegene deze vraag niet had gesteld om mij onderuit te halen, maar juist om mij aan te zetten tot het verder slijpen en polijsten van mijn droom.

Vanuit de rol van observator is het fascinerend om te zien wat zo'n enkele vraag in beweging zet. In een klap ben ik terug in oude patronen, waarin onzekerheid en verlegenheid een vooraanstaande rol speelden. Herinner ik me de lange weg die ik afgelegd heb om voor mezelf te durven spreken en mijn mening te ventileren. En meer dan dat: een eigen mening te hebben! Tegelijk met dat die oude patronen in werking worden gezet, treedt een andere -tegengestelde- beweging op de voorgrond. Eentje die over moed gaat, over de diep gevoelde wens mijzelf te laten zien en horen en het groeiende vertrouwen dat ik heb dat ik met mijn werk en persoon iets waardevols toe te voegen heb in deze wereld.

Chaos als springplank
Die tweede beweging heeft in de afgelopen jaren zo enorm aan kracht gewonnen, dat ik door mijn tranen heen die ander recht aan blijf kijken als we over de vraag doorpraten. En ik deze gebruik als opstapje om mijn gedachtes verder vorm te geven. 'Spirituele ontwikkeling kan niet zonder chaos'. Op die titel in de nieuwste De Verwondering valt mijn oog als ik dit blog aan het schrijven ben. Hoe passend, denk ik, en neem een moment om me mee te laten voeren in het artikel. 'Chaotische momenten in je leven zijn meestal een nauwe doorgang naar een grotere ruimte, naar meer vrijheid, meer bewustzijn, meer geluk.' En alhoewel het in het artikel over grote crises in je leven gaat, gaat dit wat mij betreft net zo goed op voor de 'kleinere' momenten van kramp en ongemak.

Schuren maakt glad
Maar wat betekent dit dan voor het delen van je dromen, vraag ik mij af. Want wordt er niet vaak aangeraden om ontluikende dromen nog maar even voor jezelf te houden, vanwege de kwetsbaarheid ervan? Maar is de waarheid niet dat het niet die dromen zijn die kwetsbaar zijn, maar jijzelf? En als je kwetsbaarheid als kracht ziet, schuilt er juist dan niet een oneindige schoonheid in het durven delen van je dromen? Ook als deze nog teer en ontwikkeling zijn? En scheppen juist dit soort 'schurende gesprekken' als ik had niet tot het (verder) helder krijgen van 'wat je hier te doen hebt' en daarvoor durven gaan staan?

De prikkelende vraag is zo in de afgelopen dagen een slijpsteen geworden en heb ik in andere situaties aangehaald om iets toe te lichten of onder de aandacht te brengen. 'Weer een stap (of tien) verder in mijn ontwikkeling' denk ik dankbaar. Waarbij de dankbaarheid zowel uitgaat naar de persoon die de vraag stelde, als mijzelf, doordat ik de uitnodiging erin heb kunnen horen, zien en (door)voelen. Brene Brown, een van mijn favoriete sprekers en auteurs verwoordt het zo mooi: 'We don't judge in areas where our sense of self-worth is stable and secure'. Okay, ik 'veroordeelde' die persoon in eerste instantie dus om de kritische toon van de opmerking. Maar is de waarheid niet dat ik het als kritiek opvatte, omdat ik op dit stuk nog iets te ontwikkelen heb? En ben ik daarmee tegelijkertijd ook niet de enige persoon die ervoor kan zorgen dat ik in de toekomst anders met dit soort vragen om ga? Niet om de weerstand die ik eventueel voel weg te willen halen of ontlopen, maar juist om ermee te leren omgaan en het te verwelkomen als kans. 'We hebben de vrijheid, het recht en de invloed zelf te beslissen hoe iemand of iets ons raakt' zo luidt een quote van Stephen Covey op de deugdenkaart Assertiviteit. 

Deel je dromen! 
Dus droom, durf, doe en deel met iedereen! Treffender had Marco Borsato het voor mij niet kunnen zingen. Hupsakee, naar buiten ermee! Deel je dromen en houd ze niet voor jezelf. Want heus, je kunt de wereld er een beetje mooier door maken!

En die zaal? Die stroomt echt nog wel een keertje vol om naar mijn verhaal te luisteren ;-)... En ondertussen neem ik me voor om iedere mogelijkheid mijn droom te delen aan te pakken. En draai ik het volume nog maar eens een keer op maximaal en dans ik nog even heerlijk op het liedje van Marco Borsato.

Hoe het verder is gegaan na mijn blog over eenzaamheid

Het is al weer een paar maanden geleden dat ik mijn blog over eenzaamheid schreef. Een blog dat uitnodigde tot reageren en veel teweeg heeft gebracht, zowel persoonlijk als professioneel. En zoals dat wel vaker gaat bij mij wat schrijven betreft, ontstond gisteravond spontaan dit nieuwe blog. Terwijl ik hutspot aan het stampen was, begon het te kriebelen en jeuken van de woorden die 'eruit moeten' en was ik het liefst direct gaan zitten om te schrijven. Toch eerst maar even gegeten met dochterlief en vervolgens, met het schort nog om, snel achter de laptop geschoven.

Herkenning is een woord dat direct in mij opkomt als ik terug denk aan mijn blog. Uit de reacties bleek dat eenzaamheid een thema is (geweest) voor veel meer mensen. En alhoewel ieders verhaal daarbij anders is, riep mijn blog diepgevoelde herkenning op. Dat trof me.

Op een thema als eenzaamheid blijk je niet alleen te zijn.

Als geen ander weet ik dat er moed voor nodig is om met je verhaal naar buiten te treden. Een groot en oprecht gemeend dankjewel dan ook aan diegenen die deze stap hebben durven zetten.

Er zijn vriendschappen ontstaan. Vrouwen die spontaan tegen mij zeiden: 'Wat een tof mens ben je! Zullen we eens afspreken?' Met als gevolg mooie ontmoetingen en gesprekken van hart tot hart.

Aanvaarding
Gaandeweg de weken na het blog ontdek ik iets opmerkelijks. Het is alsof er een last van mijn schouders gevallen is. En ik realiseer mij dat ik, door mijn verhaal te delen, de lading van het onderwerp afgehaald heb. Door er letterlijk adem en stem aan te geven, lost het op. Als een ademwolk op een koude morgen die even zichtbaar is en dan verdwijnt.

Met het vertellen van mijn verhaal is acceptatie ervan ontstaan. Het label dat ik er in de loop van de tijd zelf op heb geplakt, is verdwenen. Ik kan met andere ogen naar mijn ervaringen kijken. Ogen die niet langer kritisch en oordelend zijn, maar juist zacht door mededogen en begrip. Dit is mijn verhaal en mag er zijn. Maar veel belangrijker nog: ik mag er zijn.

Terug naar de essentie
En zo kom ik uit bij waar ik eindigde met mijn vorige blog: Liefde. 'Liefde heeft de kracht om te genezen', staat er zo mooi omschreven op de kaart van deze deugd. "Jaah!" denk ik als ik dat lees. Maar het gaat veel verder dan dat. Liefde stelt je in staat te groeien, jezelf te ontwikkelen, het beste uit jezelf en een ander te halen. Liefde is wie je in essentie bent, maar waar je gaandeweg je leven verbinding mee kan verliezen, waardoor het gaat schuren en knellen en er innerlijk onrust ontstaat. Al meer en meer ontdek ik de waarde van die onrust. Het is een fantastische aanjager om in beweging te komen als je de uitnodiging die erin besloten ligt, oppakt! En geloof me, dat gebeurt op een moment dat jij er aan toe bent. Dan ga je keuzes maken in wat je wilt behouden en wilt loslaten. Om zo (nieuwe) richting aan je leven te geven. Door er zo naar te kijken, kun je onrust in je leven omarmen en rust vinden in de gedachte dat het een functie heeft.

Levenswerk
Mijn worsteling en zoektocht rondom eenzaamheid heeft me in verbinding gebracht met wat ik als mijn levenswerk beschouw: liefde verspreiden door het werk dat ik doe. Afvallen met Deugden gaat in essentie over houden van jezelf en dromen waarmaken. En wauw, wat voelt dat krachtig om gewoon te durven zeggen en delen met jullie. Nooit in mijn stoutste dromen had ik kunnen vermoeden dat ik zo op de voorgrond zou durven treden. Maar het is als bij een hogedrukpan waarbij de stoom moet ontsnappen. Het moet eruit, de wereld in. Om de wereld het beste te kunnen geven van wat ik in mij heb.

♥ ♥ ♥

 

Als kou zich langzaam over je lichaam verspreidt...

Allemaal maken we in ons leven gebeurtenissen mee die ons intens raken. Er is simpelweg geen ontkomen aan. Als je leeft, ervaar je - naast geluk en blijdschap - ook verdriet en pijn. Aan welke gebeurtenissen denk jij als je dit leest? En hoe voelde dat? Was het alsof de grond onder je voeten werd weggeslagen? Alsof je, totaal onverwachts, je evenwicht verloor en (even) niet meer wist hoe je overeind moest komen? Pfff, heftig he?! 

Afgelopen vijf jaar heb ik mij vaak zo gevoeld. 'Huh', denk je nu misschien. 'Jij? Hoezo?' Ik zal het je vertellen.

Ik ben eenzaam.

Vorige week heb ik er voor het eerst over gesproken tijdens een mindfulnesscursus. Centraal tijdens die ochtend stond het thema 'uitdagingen bewust beantwoorden'. Een dag ervoor las ik dat dit het thema zou zijn. En nog terwijl ik het las, wist ik dat ik het gevoel waarmee ik al jaren worstel niet langer uit de weg wilde gaan. Ik had veel 'veiliger' uitdagingen kunnen noemen die ochtend tijdens de mindfulness, maar ik koos ervoor al mijn moed bij elkaar te rapen en mijn eenzaamheid te delen. En wat ik wel verwacht had, gebeurde. Ik schoot vol. De tranen stroomden mij over de wangen, waardoor ik soms niet kon praten. En zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, worstel ik met mijn verdriet.

Het is niet iets dat je makkelijk deelt als jonge veertiger, hoog opgeleid, getrouwd, moeder van een prachtmeid van vijf en gelukkig in mijn werk. En toch is het zo. Al vijf jaar voel ik mij een vreemde op de plek waar wij wonen. Waarbij zich ogenschijnlijk iets paradoxaals voordoet. Ik houd van stilte en zoek die vaak bewust op en heb die nodig om lekker in mijn vel te zitten. Maar eenzaamheid is heel iets anders. Het is een ongewenst alleen-zijn, dat zich als een parasiet in je nestelt en beetje bij beetje steeds meer bezit van je neemt. Het is als een kou die zich langzaam over je lichaam verspreidt en je steeds verder verlamt. Letterlijk ben ik soms niet in staat mijn stoel uit te komen. Ik moet mezelf dan dwingen om in beweging te komen. Omdat ik weet dat mij dat helpt in het afschudden van die verstikkende deken.

En alhoewel ik nog niet 'de kant en klare oplossing' voor mijn probleem heb gevonden, merk ik wel hoezeer het mij opgelucht heeft erover te praten. Het is alsof er, ver weg, ergens een deurtje open is gegaan. Een deurtje dat nog niet binnen handbereik is, maar waar ik wel zicht op heb. En van waarachter het licht naar mij gloort. En dat licht dat naar mij lonkt... Ik weet het...

Dat ben ik zelf.

Vaak heb ik gedacht dat ik weg wilde van de plek waar we nu wonen. Maar ik heb besloten hier te willen blijven, de eenzaamheid in de ogen te kijken en de betekenis ervan voor mij te doorgronden. Het kan niet anders dan dat hierin iets verscholen ligt dat het waard is om ontdekt te worden. Wat dat is? Ik weet het niet. Nog niet.

Wat ik wel weet is dat ik al meer en meer op mezelf durf te vertrouwen. Een vertrouwen dat ik tegenwoordig letterlijk kan voelen op momenten van wanhoop. Ik heb geleerd dat ik op die momenten het meest erbij gebaat ben om allereerst maar gewoon het verdriet toe te laten. De tranen te laten stromen. Vanuit dat verdriet ontstaat dan vervolgens weer ruimte, waarin het heel stil wordt, de wereld vertraagt en ik wacht.

Wacht totdat ik weer lucht voel. 

En ik voel dat de verbinding met mijzelf weer hersteld wordt. Om van daaruit weer verder te kunnen gaan. Soms nog wat verdrietig. Op andere momenten juist krachtig en in contact met de levenslust die mij óók kenmerkt.

Gaandeweg het schrijven van dit blog moest ik meerdere malen denken aan de film Frozen, waarin Anna op het laatst bijna ten onder dreigt te gaan aan bevriezing. Haar redding?

LIEFDE. 

Waarom ik 's nachts wakker lig van mijn werk en dat een goed ding is.

Neem je werk niet mee naar huis, wordt wel eens gezegd. Dat is knap lastig als je vanuit huis werkt, kan ik je vertellen... Maar nog los daarvan ben ik het eerlijk gezegd gewoon niet met deze uitspraak eens. Sterker nog, ik lig regelmatig wakker van mijn werk en vind dat helemaal oké! 

Deze week was ik midden in de nacht klaarwakker. In een stilte die zo nu en dan werd onderbroken door het geluid van een passerende auto, dwaalden mijn gedachten naar de avond ervoor. Een avond waarop ik weer een bijeenkomst Afvallen met Deugden had verzorgd. En terwijl ik de gebeurtenissen van die avond in herinnering riep, werd ik mij stapje voor stapje de schoonheid ervan gewaar. Laat me je meenemen in wat er die avond gebeurde.

Toevalsdeugd
We openden de bijeenkomst met het trekken van een toevalsdeugd. Blind een kaart uit de stapel van 100 reflectiekaarten trekken en al lezend kijken wat er voor je uitspringt in het hier en nu. Een van de deelnemers trok de kaart Gratie. En nog terwijl ik mijn eigen deugdenkaart aan het lezen was, voelde en hoorde ik haar onrust. Eenmaal aangekomen bij haar om haar verhaal te horen, pakte ze de kaart op en wierp deze met kracht over de tafel van zich af. 'Dit vind ik dus helemaal niks. Hier heb ik helemaal niks mee en het roept alleen maar weerstand op,' liet ze kort en niet mis te verstaan weten. 'Wat maakt dat het zoveel weerstand oproept?' vroeg ik haar. En ze begon de kaart voor te lezen en vulde die telkens aan met de woorden 'Dat heb ik niet' of 'Dat doe ik niet'. 'Oh, nou ja, bewuste keuzes maken, dat doe ik dan wel weer,' liet ze zich nog even ontvallen, om pruttelend haar relaas te eindigen. In haar hele houding kwam haar weerstand tot uiting.

Het verhaal erachter
Momenten als deze maken mij altijd nieuwsgierig naar het verhaal erachter. Want achter die uiterlijke weerstand gaan gevoelens, emoties en ervaringen schuil. Die zo groot en kwetsbaar kunnen zijn dat er naar op zoek gaan beangstigend is en voelt. Toch is dat altijd waartoe ik deelnemers aan mijn programma wil uitnodigen, waarbij ik het als deugdencoach belangrijk vind iemands tempo te respecteren. Want wie ben ik om dat te bepalen? Wel kan ik middels mijn vraagstelling mensen faciliteren op zoek te gaan naar dat verhaal. Of in ieder geval naar flarden ervan.

En zo spraken we ook deze avond door over wat zij vertelde. En sprak ik mijn erkenning uit voor de openheid en eerlijkheid die zij liet zien door haar reactie op de deugdenkaart met ons te delen. En ondanks haar weerstand begon ze te praten. En bleef ze praten. Zo nu en dan onderbrak ze zichzelf met de opmerking 'Nou, nu maar weer iemand anders, hoor', maar het was of de groep aanvoelde dat dit haar moment was om te vertellen.

En ze vertelde over hoe ze aangetrokken was om mee te doen aan dit programma, omdat het anders is dan veel vormen van afvallen, doordat het dieper ingaat op haar als persoon. Maar dat ze er toch niet de tijd voor maakt. Hoe het tegenzin oproept. Ook om naar een avond als deze te gaan. En dat ze op weg hier naartoe 'om een antwoord had gevaagd'. 'Tja, en dan trek ik deze kaart en denk: daar ligt mijn antwoord.'

Het werd even muisstil in de ruimte toen ze dat gezegd had. En zij en wij ons bewust werden van wat zij zojuist had gezegd. Daar lag dus, open en bloot op tafel, haar antwoord op de onrust in haar leven. En juist dat antwoord zorgde voor kriebels, irritatie en jeuk. 'Dit is mijn ultieme ontwikkeldeugd' deelde ze met ons. 'Ik zocht een antwoord en kreeg een antwoord. Alleen roept dat veel weerstand op.' En ze sprak verder over hoe ze niet gewend is aandacht te krijgen voor de diepere lagen in haarzelf. En hoe ze zorgzaamheid en liefde voor anderen in overvloed heeft, maar deze niet richting zichzelf ervaart. En hoe bang ze eigenlijk ook is lief voor zichzelf te worden. Want wat komt ze tegen als ze haar overlevingsmechanisme van stoerheid, grappenmakerij en aandacht hebben voor anderen loslaat?

Denkbeeldig doosje
Dat was het moment waarop ik een andere deelnemer uitnodigde haar ervaring rondom omgaan met angst voor wat nog niet zichtbaar is, met ons te delen. En deze deelneemster vertelde over hoe zij haar pijn en verdriet in een denkbeeldig doosje heeft opgeborgen. Een doosje dat ze altijd met zich meedraagt, maar waarvan het deksel grotendeels gesloten blijft. Een doosje waarvan ze zelfs nog niet goed weet wat er allemaal in zit. En soms, heel even, opent ze het doosje, neemt de tijd om een blik op de inhoud ervan te werpen en haar gevoel daarover toe te laten. Om vervolgens het deksel weer te sluiten. Zo houdt zij het voor zichzelf beheersbaar en voelt zij zich daar prettig bij. Stapje voor stapje bouwt ze zo vertrouwen op dat wat er ook in het doosje zit, zij met de inhoud ervan om kan gaan.

En deze deelneemster vertelde ook hoe zij in de afgelopen maanden dat ze deelneemt aan het programma geleerd heeft liever voor zichzelf te zijn. En hoezeer haar dat helpt om te gaan met lastige situaties. En sterker nog, hoe het haar ondersteunt in stappen zetten richting haar doel.

Cadeautje
Terugkerend naar het verhaal van de eerste deelnemer benoemde ik wat het feitelijk voor een cadeautje was dat ze juist de kaart Gratie trok. Iets wat ze gaandeweg het praten zich ook ging realiseren. Wat nog niet wilde zeggen dat het daarmee makkelijker werd. En ik nodigde haar uit na te gaan denken over hulpdeugden die zij zou kunnen gaan inzetten om in veel kleinere stappen uiteindelijk uit te kunnen komen bij Gratie. Haar verhaal afrondend stak ze uiteindelijk, met veel meer zachtheid dan toen ze de kaart trok, haar kaarsje voor deze mooie deugd aan.

Transformatie
En terwijl ik, omsloten door het donker van de nacht, hier allemaal over aan het nadenken was, besefte ik mij ook opeens wat me fascineert in programma's als The X Factor en The Voice of Holland. Daar, op de podia, vinden transformaties plaats. Ontstaan en gevoed door een innerlijk vuur dat zo hard is gaan branden dat het niet anders kan dan zichtbaar worden. Dergelijke transformaties zie ik ook voltrekken bij mensen die ik begeleid. Soms nog voordat ze het zelf zien of ervaren, omdat die transformaties plaatsvinden in hele kleine stappen. Stappen die op het oog weliswaar klein lijken, maar in werkelijkheid zo groot zijn.

Laat mij dan maar wakker liggen 's nachts. Want dit is waar het voor mij om gaat in het leven: je innerlijk vuur zodanig - durven!- ontsteken, dat het vlammetje, wat er ook gebeurt, niet meer dooft. 

Ik haalde er liefde bij...

Afgelopen weken ervaar ik bij vlagen een innerlijke strijd. Vanaf mijn kennismaking in 2012 met de deugdenmethodiek geeft deze richting aan mijn persoonlijke en professionele leven. Na een jarenlange zoektocht kan ik oprecht en volmondig zeggen dat ik mijn missie en 'why' heb gevonden. Ik wil mensen met gewichtsproblemen laten stralen in wie ze zijn en wat ze kunnen, zodat ze hun potentieel (durven) leven. En het 'gereedschap' waarmee ik werk, is even simpel als doeltreffend: deugden - kwaliteiten, talenten en vaardigheden - die wij allemaal in ons hebben en daarmee herkenbaar zijn voor iedereen! Met andere woorden, deugden: dat zijn jij en ik! Dat het gereedschap eenvoudig is, wil echter nog niet zeggen dat het proces gemakkelijk is. Daar ben ik me terdege van bewust en ervaar ik op dit moment aan den lijve.

Met de ontwikkeling van mijn eigen methode Afvallen met Deugden is er iets prachtigs gebeurd. Een droom is in mijn geboren die mij dag in dag uit inspireert om door te gaan. En wat misschien nog wel het meest bijzonder is, ik durf groot te dromen. Ik droom ervan heel Nederland met mijn methode te veroveren. Niet omdat ik er zo naar verlang een bekende persoonlijkheid te worden, maar omdat ik werkelijk geloof iets waardevols te bieden te hebben aan mensen die zoekende zijn. Naar zichzelf, een richting en/of doel in hun leven.

Als 't wringt en schuurt...
Die droom integreren in mijn leven stelt mij voor uitdagingen. De grootste daarvan is op dit moment om ruimte te scheppen voor mijn droom in combinatie met het runnen van een gezin. De verdeling binnen ons gezin is op dit moment zo dat de grootste zorgtaken op mij rusten. Ik breng en haal ons dochtertje naar en van school, ga met haar naar zwemles, zorg iedere dag dat er 's avonds bijtijds een maaltijd klaar is, onderneem leuke dingen met haar, regel alles rondom afspraken met vriendjes en ben er voor haar als ze ziek is. En begrijp me goed, ik ben helemaal stapel op ons meisje. Een blonde krullebol van vijf die enthousiasme ademt en leeft. En wiens heldere stemmetje begint te ratelen zodra ze wakker is en niet meer stopt totdat ze gaat slapen. Tegelijkertijd zijn er momenten dat ik van alles wil rondom mijn werk en mijn zorgtaken daarmee wringen en schuren en voor spanning in mij zorgen. Een spanning die ervoor kan zorgen dat ik helemaal vastloop.

Kanteling
Gisteren had ik zo'n dag. Met Amber thuis vanwege de waterpokken, wist ik dat ik veel van wat ik in gedachten had aan werk, los zou moeten laten. Maar dat weten, wil nog niet zeggen dat ik dit direct kan. Misschien herken je dat? Gaandeweg de dag ontstond er meer ruimte door er de deugden bij te halen. En ging ik in mijn herinnering terug naar de zomer van vorig jaar, waarin ik begon met afvallen met deugden en mijzelf een doel stelde dat mij iedere dag inspireerde om door te gaan. En waarbij de deugd doorzettingsvermogen mij ondersteunde bij iedere stap die ik richting mijn doel zette. Het puzzelde me destijds wat maakte dat ik nu wel kon doorzetten in mijn wens af te vallen, terwijl ik daarin bij eerdere pogingen niet slaagde. Een tijdlijnoefening bracht hierin duidelijkheid. Afgezet op een tijdlijn en de deugden benoemend die ik in mijzelf (h)erkende in positieve en negatieve gebeurtenissen uit mijn leven, viel mijn oog op liefde. Waar deze deugd wel vermeld stond bij de positieve gebeurtenissen, ontbrak deze bij de negatieve ervaringen. En terwijl ik me dit gewaar werd, realiseerde ik mij dat ik liefde 'naar me toegehaald had' bij een thema dat decennialang omgeven was met onzekerheid en schaamte: mijn gewicht. De woorden 'Zij is de kracht die ons energie geeft en richting wijst' en 'Liefde gedijt door aanvaarding en waardering' springen er voor mij dan ook echt uit op de kaart over deze deugd. Er zat ook een groot stuk aanvaarding in mijn houding. Aanvaarding van de geschiedenis tot dan toe op dat punt en dat als startpunt nemen om me verder te ontwikkelen. 'Je staat open voor de les die je eruit kunt leren en je gaat voort met nieuwe wijsheid en een nieuw bewustzijn.'

Van innerlijke criticus naar zachtaardige observator
Hierover nadenkend, kwam ik gisteren tot het besef hoe waardevol het zou zijn als ik deze deugden, liefde en aanvaarding, ook naar het thema toe zou kunnen halen waar ik op dit moment mee worstel. De balans tussen werk en mijn persoonlijke leven. 'Ik zie vastlopen als een natuurlijk signaal om tot ontwikkeling te komen' verwoordt Monique Rosier zo mooi in haar interview in ParaVisie van deze maand. En het doet me ook denken aan wat Linda Kavelin-Popov, een van de grondleggers van het Deugdenproject, schrijft in haar boek Adempauze: 'Vervang de innerlijke criticus door de zachtaardige observator.' Vorig jaar zomer stopte ik met mezelf te bekritiseren over mijn figuur en mijn worsteling rondom eten. Er kwam een kracht in mij vrij die maakte dat ik oprecht tegen mezelf kon zeggen dat ik het waard ben om goed voor te zorgen. Dat ik er mag zijn, zoals ik ben. Of ik nu in de BMI-index pas of niet. Sindsdien is de zachtaardige observator mijn trouwe metgezel, waarop ik altijd een beroep kan doen, ook al is dat soms pas in tweede instantie.

En die droom van Nederland veroveren? Die blijf ik nastreven! Zonder daarbij uit het oog te verliezen wat voor mooie ontwikkelingen op individueel niveau zichtbaar worden bij de huidige deelnemers aan mijn groepen. Ook dat is voor mij aanvaarding: schoonheid zien in wat er in het hier en nu gebeurt.

Benieuwd
In hoeverre ervaar jij een worsteling tussen je werk en privé-leven? En wat helpt jou hierin? Ik zou het waardevol vinden jouw reactie te lezen!

En wil jij misschien ook eens ontdekken wat aandacht voor deugden - aandacht voor jezelf! - kan betekenen? Kom dan eens naar een Deugdencafé dat ik maandelijks organiseer! Meer erover kun je lezen op mijn website.